"Señorito Federico:
Usted no va a acordarse de mí ahora porque ha pasado
el tiempo y es famoso y yo solo soy un chico del pueblo,
de su pueblo (…)bueno pues aunque no se acuerde de mí por los años que han pasado sin vernos las caras yo a usted sí le recuerdo de Fuente Vaqueros
y de después, porque ser un poeta muy grande nos da esa ventaja a los demás, oigo hablar de usted leo cuando le hacen interviús en los periódicos y me he comprado
los dos libros que ha hecho. yo sé muchísimo de usted y usted me ignora."


"El abrecartas",
Vicente Molina Foix ( Barcelona, 2006) comienza con las cartas que un amigo de infancia escribe en los años 1920 a Federico García Lorca, inspirador lejano de sus anhelos y sus sueños. A partir de ese primer episodio de una correspondencia quizá nunca 'correspondida', el lector seguirá el curso de lo que el propio Molina Foix llama 'novela en cartas'.
¿¿¿Qué TIENEN EN
COMUN...
Albert Einstein(el científico más importante del siglo XX) ,
Felix Rodríguez de La Fuente (conocido como famoso divulgador ambientalista español, pionero en el país en la defensa de la naturaleza, y realizador de documentales para radio y televisión), Alberto II,Príncipe de Mónaco(segundo hijo y único varón de Raniero de Mónaco y la actriz estadounidense Grace Kelly), y el primer astronauta de nacimiento y nacionalidad española que fue lanzado al espacio, Pedro Duque???

-¡¡¡Todos nacieron un 14 de Marzo!!!-


















El caracol Serafín



"El caracol Serafín" es un juego didáctico multimedia que consta de un cuento interactivo y de 17 juegos con los que podrán disfrutar las niñas y niños de educación infantil y primer ciclo de educación primaria.

¡ ADIOS MAESTRO!



MIGUEL DELIBES
(17 de octubre de 1920 - 12 de marzo de 2010)

"Al palpar la cercanía de la muerte,
vuelves los ojos a tu interior y no encuentras más que banalidad,
porque los vivos, comparados con los muertos,
resultamos insoportablemente banales".

Por un abrazo

Cando penses que todo é falso, que as cousas non poden ir peor, que estamos tan desolados que un quere escapar «donde habite el olvido»; cando as cousas saian do revés, cando todas as ilusións fracasen, cando non queden soños por soñar; cando teñan razón os pesimistas, cando te abandone a muller ou home imprescindibles (eses que dicían que a súa felicidade era verte a ti feliz), cando no exame final sempre escriban «insuficiente»; cando venza o tedio, cando todas as noites estean escritas en prosa, cando no bar da esquina non agarde o teu barman predilecto... pecha os ollos e pensa o que darías por un abrazo. Non falo de abrazos de compromiso, senón deses que quedan pegados ao corazón máis que á pel. Este martes, iniciado o mes da primavera, pido que entre café e café imaxines un porvir con música de Dylan: chamando ás portas do ceo. Que marques un número para que alguén cumpra con este regalo primordial: un abrazo, simplemente. Non te preocupes se non quedan teléfonos aos que chamar. Encontrarás en calquera lugar ese abrazo que xustifique cada día, a sístole e diástole do teu corazón. Non o busques, velaquí o segredo. Quizá os abrazos que permanecen son os que non procuras. Non desesperes se pasan os días, e meses, e segue sen aparecer. Será que está formando a súa tormenta perfecta: esa que resplandecerá no teu adentro, volcánica e voraz. Por un abrazo futuro paga a pena vivir. Un abrazo da persoa necesaria. Un abrazo que cure máis que calquera medicina. Se chegaches á fin desta columna sei quen es. Coñézote dende sempre, camarada. Pertences a esa clase de xente que pensa que as cousas que de verdade importan, importan por dentro. Un sentimental, digamos. Eses que entregan todo, e todo, e máis... por un abrazo. A xente coma ti (a pesar da desilusión, e fracasos, e soños que xa non quedan por soñar) fai o mundo máis habitable.
Xosé Carlos Caneiro

Es curioso...,pero ¡también los hombres de ciencia escriben Poemas!

Este es el poema que el científico catalán David Jou le dedicó a Don Santiago Ramón y Cajal para describir el proceso de observación de las Neuronas:
Barcelona, 1888: Santiago Ramón y Cajal observa por primera vez las neuronas.


"Ni cables ni vasos: células,
una tras otra, una al lado de otra,
células como árboles, como pirámides,
como columnas, como mariposas, como redes,
a contraluz en el microscopio,
células próximas pero separadas
por unos minúsculos espacios que veo por primera vez
ahora,
después de tanto buscarlos
en tantos tejidos, con tantos colorantes:
células -neuronas-, espacios -sinapsis-
(los nombres vendrán más tarde),
células como astros
en un universo de laberintos y de memoria.
Aquí la materia hace los saltos más prodigiosos:
los sentidos,
los instintos,
la memoria,
la inteligencia.
Aquí la materia se vuelve
deseo, angustia, voluntad.
Entraré en este bosque mágico
que sé teñir de incendio, de otoño o primavera,
habitaré en este paisaje de rayos invisibles,
de canales que se abren y se cierran,
y seré el astrónomo de este cielo interior
y el leñador de esta espesura de electricidad y de música."

((¡¡Bellísimo!!!--¿Verdad?))

UN CLÁSICO QUE VUELVE A ESTAR DE MODA:"Alicia en el país de las Maravillas"


Pronto se estrenará en los cines de todo el mundo una nueva versión de "Alicia"realizada por Tim Burton.

Burton ha conseguido que los elementos surrealistas de la obra maestra de Lewis Carroll se tornen inquietantes en una versión de 'Alicia en el país de las maravillas’ en la que la protagonista vuelve a la madriguera del conejo como una rebelde adolescente que huye de un matrimonio de conveniencia.



""Alicia empezaba ya a cansarse de estar sentada con su hermana a la orilla del río, sin tener nada que hacer: había echado un par de ojeadas al libro que su hermana estaba leyendo, pero no tenía dibujos ni diálogos. «¿Y de qué sirve un libro sin dibujos ni diálogos?», se preguntaba Alicia.
Así pues, estaba pensando (y pensar le costaba cierto esfuerzo, porque el calor del día la había dejado soñolienta y atontada) si el placer de tejer una guirnalda de margaritas la compensaría del trabajo de levantarse y coger las margaritas, cuando de pronto saltó cerca de ella un Conejo Blanco de ojos rosados.
No había nada muy extraordinario en esto, ni tampoco le pareció a Alicia muy extraño oír que el conejo se decía a sí mismo: «¡Dios mío! ¡Dios mío! ¡Voy a llegar tarde!» (Cuando pensó en ello después, decidió que, desde luego, hubiera debido sorprenderla mucho, pero en aquel momento le pareció lo más natural del mundo). Pero cuando el conejo se sacó un reloj de bolsillo del chaleco, lo miró y echó a correr, Alicia se levantó de un salto, porque comprendió de golpe que ella nunca había visto un conejo con chaleco, ni con reloj que sacarse de él, y, ardiendo de curiosidad, se puso a correr tras el conejo por la pradera, y llegó justo a tiempo para ver cómo se precipitaba en una madriguera que se abría al pie del seto.""