Nuestras grandes escritoras:Ana Mª Matute


""LOS NIÑOS""

*Recopilación de 21 cuentos de infancia publicados por primera vez en 1956 y reeditados nuevamente en el año 2000.

CERO PATATERO

Estamos muy ufanos. «Semos los más mejores». Hemos ganado el Mundial de fútbol. Dominamos el tenis con el portentoso Nadal. Tenemos al joven fenómeno de la MotoGP, que con su estilo arroutado ha acabado con el imperio de Rossi. Si no le salta la tapa del delco o no se le empaña la visera del casco, Fernando Alonso todavía puede volver a conquistar el campeonato de fórmula 1. Y luego está Gasol, con todos sus anillos; y el Barça y el Real Madrid, que son la aristocracia del fútbol planetario; y Contador, el rey sol del Tour (al menos por ahora, a la espera de que cante el laboratorio)... Qué gran país. Somos una potencia, un referente.
Y somos también muy creativos. Hemos inventado el botellón, el futbolín, la fregona y las corridas de toros. Ahí es nada.
Eso sí: hace exactamente 51 años que no ganamos un premio Nobel en ciencia. El último fue Severo Ochoa (tras desarrollar todo el grueso de su carrera en Estados Unidos, claro). Desde entonces, cero patatero.
Se nos llena la boca con el I+D+i. Zapatero incluso ha inventado un Ministerio de Ciencia e Innovación, con su inefable sede de diseño y su ministra (desconocida para la mitad de los españoles). Nuestra universidad, que va camino de tener un campus en cada pueblo, vive en un festín de congresos y conserva íntegra toda la solera de la vieja pompa. Pero tan magnífica no debe ser, pues cuando llega la prueba del algodón, los premios Nobel, no rascamos pelota.
Vean los premios de este año: el de Física es para dos rusos; el de Química, para un estadounidense y un japonés; el de Medicina, para un inglés; el de Economía, para dos estadounidenses y un chipriota. España no existe a esos efectos. Tampoco aparece ninguna universidad española entre las cien más prestigiosas del mundo.
Solo siete españoles han ganado el Nobel, todos de Literatura, excepto los de Cajal (1906) y Severo Ochoa (1959). Si nos comparamos con países de nuestro entorno es para ruborizarse: Italia ha logrado doce premios Nobel científicos; el Reino Unido, 116; Francia, 54; la pequeña Suiza, 20.
Un país que no patenta, que apenas inventa, se convierte en un segundón, un zombi gregario de la creatividad ajena. Aunque parezca soso y nada épico, España iría mucho mejor si en vez de presumir de los números uno del tenis y las motos pudiese alardear del mejor físico y el mejor investigador médico. Pero el saber tiene mala venta en un país aborregado, que rinde una estrambótica pleitesía a Belén Esteban y considera un tratado de alta filosofía las meditaciones de pensadores como Leo Messi («una vez quise leer un libro, pero a la mitad ya no pude más»), Javier Bardem o Leire Pajín.
Luís Ventoso
VIDAS EJEMPLARES. La Voz de Galicia.

BLAS

Perdemos as palabras como se perden as cruentas batallas: a golpes. Perdemos as palabras en medio das pantallas, e contra as pantallas, que converten o mundo nun lugar non apto para seres sensibles. Pisoteadas as palabras, maltratadas, humilladas. O dano que están a facerlle algúns programas televisivos de casquería barata a este país vai máis alá do sospeitado por sociólogos, moralistas, individuos que diagnostican a nosa desesperanza. Non podemos consentir un día máis esta afrenta: mortificados. Xa non queda tenrura nas pantallas, só a languidez do pensamento débil, a falta de cultura, a banalidade insultante, a memez e a simpleza. Gustaríame escribir unha contraportada sinalando, con nomes e apelidos, aos culpables deste estado cultural decrépito que habitamos. En Finlandia, en Suecia ou en Canadá sería impensable que estes seres que se separan e reconcilian tiveran un minuto de televisión privada en directo. Impensable que os vociferantes e maleducados ocupasen un segundo das vidas dos finlandeses e canadenses. Inaudito que a palabra fose destruída coa aquiescencia do Goberno, que tanto fala de Educación, de I+D+i, de investimentos multimillonarios. ¿Educados? Conéctense cos programas de Cantizano e Jorge Javier, de Jordi con noria sabatina, os da tarde en Cuatro e La Sexta, que son canles -presumen- do progreso e da progresía. Mataron a palabra. Asasinárona en nome das audiencias e da liberdade de expresión, como se expresarse con audiencia fose sinónimo de ordinariez. A palabra deixou de ter valor. Os políticos acoden incluso a falar con Jordi en nome das audiencias. ¿Como é posible que España caese tan baixo, tan humillada, tan cuatrera? Perdemos o valor da palabra, do diálogo plácido e a dignidade intelectual. Só queda o desdén e a degradación. «Si he perdido la vida, el tiempo... me queda la palabra.» (Blas de Otero). Pobre Blas. Pobre.
Xosé Carlos Caneiro
DE BAR EN BAR. La Voz de Galicia
"La LiteraturA es fundamental si queremos tener un futuro de libertad".
MARIO VARGAS LLOSA,PremiO NoBel de Literatura 2010.


http://peru21.pe/noticia/650753/mvll-literatura-fundamental-libertad

CANDO CHOVA

Cando chova tira os teus soños entre herba. Escoita soar o piano da auga sobre eles, tecla por tecla, murmurando. Escoita como crecen, húmidos e vizosos, en medio do tedio e da xente repetida. Os teus soños, sempre os teus soños. Cando chova, coloca o paraugas da risa nos teus labios, aínda que non teñas demasiadas razóns para rir. Pensa que non hai mal que cen anos dure, que ha de escampar, que volverán cantar os paxaros nos bucles do teu pelo. Non mires atrás, non te lamentes demasiado. Cando chova non chores, non botes de menos o tempo perdido. Estira as mans por ver se es capaz de tocar o ceo con estrelas. Non digas palabras malsoantes, porque as palabras pronunciadas non vas poder recuperalas. Non tires con dardos, non dispares, porque as balas que saen do fusil non consegues detelas. Procura luz. Non esquezas dar sempre os bos días, boas tardes, feliz descanso. Non amargues, non te amargues. Píntate en azul e non en gris cinza, mortal. Debuxa ao teu redor círculos que parezan globos capaces de voar, como pombas, de abrazo en abrazo. Cando chova intenta buscar razóns para que o sol luza arriba, no alto, arriba: o astro favorito de Picasso, tan lunático, tan xenio, tan especial. «Hai quen converte o sol nunca mancha amarela, pero tamén hai quen converte unha mancha amarela nun sol». Que as árbores non impidan contemplar o torvisco, a rosa limpa, o romeu e lavanda que recenden a esperanza. Cando chova, canta. Colecciona chamadas perdidas no contestador do teu corazón, ese que nunca comunica: aberto de par en par... pedindo compartir vida vida vida. Cando chova, esquece. Cando chova mira cara adiante e levanta a cabeza e non deixes que os malos tempos borren o teu sorriso de prataouro. Cando chova conta cos amigos, non te entregues, non te rindas. Cando chova, non esteas triste. Hai quen converte unha mancha amarela, a chuvia, en sol.

Xosé Carlos Caneiro
DE BAR EN BAR. La Voz de Galicia

"13 CANCIONES DE BOB DYLAN LLEVADAS AL COMIC"

"BOB DYLAN :REVISITED" nos permite leer en formato comic las míticas canciones del gran compositor norteamericano.
Dylan no solo es cantante,es poeta,pintor...un artista completo.Aquellos que disfrutamos con sus temas ahora podemos además leer sus letras acompañadas de estupendos dibujos.El libro reune 13 de sus temas más conocidos como "Blowing in the wind","Like a rolling stone" entre otros;con prólogo del periodista musical Jordi Tardá.


¡¡Charlie Brown (Carlitos) cumple 60 años!!!

Hoy leo en la prensa:"Charlie Brown cumple 60 años" y recuerdo con añoranza que allá por los años 70 y tantos llegaron a mis manos;tuve la suerte de que mis padres me compraran los tebeos de "Carlitos y Snoopy"(como se conocían en España) y pronto me convertí en una lectora asidua;servían como premio por buenas notas o como regalo de cumple,santo ...Lo cierto es que ahora los recuerdo con cariño.(¡¡¡¡cuántas horas de lectura entretenida!!!).

**EL 2 de Octubre de 1950 se publicó la primera tira del popular Charlie Brown y su perro Snoopy.Su creador Charles M. Schulz jamás imaginó tanto éxito.Pronto el personaje se convirtió en un héroe con el que miles de personas pasaron grandes ratos.