Mañá, case sen querer, chega decembro coas súas luces no calendario. Decembro de frío e Nadal, de árbores e nenos que aínda cren nos reis. É difícil crer nos reis neste país, que sempre foi tranquilo a pesar das seitas e os sectarios. Agora teñen a súa cousa de Internet para liberarse das demencias internas (Freud falaba delas, pero ler os seus textos require esforzo e disciplina: non son fáciles). Teñen o albedrío ao alcance das teclas e dende o albedrío libre poden expresar a doutrina da intolerancia. Non soportan ningún tipo de discrepancia co seu código, mesmo xenético: galegos auténticos (din eles). Hitler e Pol Pot pensan o mesmo. A maioría son covardes: porque nin se atreven a asinar con nome e apelidos. E consideran o seu concurso necesario para que a sociedade non sexa envelenada polos individuos que cremos, por riba de todo, na liberdade.
Liberdade para que poidan dicir o que din, incluso. Liberdade para que sigan lacrando este país coa súa sevicia, insulto por insulto. Galicia hai que conxugala con esforzo e traballo, con ilusión constante. Galicia hai que levantala de todo tipo de imposición, de todo tipo de pensamento único. Galicia hai que construíla a diario, e non plantar sobre ela as poutas da inxuria e a ferida. Comprometerse con Galicia é non resignarse ao silencio por pensar distinto do que pensan algúns: galegos auténticos (din eles). Galicia somos todos os que amamos Galicia. E para amala non é preciso ningún tipo de xenoma diferenciador. Amar a Galicia é amar a súa democracia, é dicir, a opinión das maiorías. Vilipendiar, calumniar, ofender, desprezar a quen goberna, é negar soberanía e intelixencia ao pobo que dicimos amar. Neste decembro que comeza mañá levantarei, en cada brinde, a copa pola tolerancia. Pola liberdade. Polo esforzo, a colaboración, o equipo, o traballo. Por Galicia e por cada galego. Por ti, en suma.
Xosé Carlos Caneiro. DE BAR EN BAR
La Voz de Galicia
Hace unos cuantos días empecé a leer un libro de Khaled Hosseini, titulado "Cometas en el cielo". Aunque me lo habían recomendado bastantes personas y,finalmente, me lo prestó una amiga, lo empecé con ciertos reparos, entre otras cosas porque pensaba que un escritor afgano me pillaba un poco lejos... pero los prejuicios y reparos cayeron tras las dos primeras páginas y durante unos días me he visto arrastrada a leer casi convulsivamente y me he emocionado casi hasta las lágrimas. (¡Bellísimo!)
