Cando penses que todo é falso, que as cousas non poden ir peor, que estamos tan desolados que un quere escapar «donde habite el olvido»; cando as cousas saian do revés, cando todas as ilusións fracasen, cando non queden soños por soñar; cando teñan razón os pesimistas, cando te abandone a muller ou home imprescindibles (eses que dicían que a súa felicidade era verte a ti feliz), cando no exame final sempre escriban «insuficiente»; cando venza o tedio, cando todas as noites estean escritas en prosa, cando no bar da esquina non agarde o teu barman predilecto... pecha os ollos e pensa o que darías por un abrazo. Non falo de abrazos de compromiso, senón deses que quedan pegados ao corazón máis que á pel. Este martes, iniciado o mes da primavera, pido que entre café e café imaxines un porvir con música de Dylan: chamando ás portas do ceo. Que marques un número para que alguén cumpra con este regalo primordial: un abrazo, simplemente. Non te preocupes se non quedan teléfonos aos que chamar. Encontrarás en calquera lugar ese abrazo que xustifique cada día, a sístole e diástole do teu corazón. Non o busques, velaquí o segredo. Quizá os abrazos que permanecen son os que non procuras. Non desesperes se pasan os días, e meses, e segue sen aparecer. Será que está formando a súa tormenta perfecta: esa que resplandecerá no teu adentro, volcánica e voraz. Por un abrazo futuro paga a pena vivir. Un abrazo da persoa necesaria. Un abrazo que cure máis que calquera medicina. Se chegaches á fin desta columna sei quen es. Coñézote dende sempre, camarada. Pertences a esa clase de xente que pensa que as cousas que de verdade importan, importan por dentro. Un sentimental, digamos. Eses que entregan todo, e todo, e máis... por un abrazo. A xente coma ti (a pesar da desilusión, e fracasos, e soños que xa non quedan por soñar) fai o mundo máis habitable.
Xosé Carlos Caneiro