Pérez

Hai xente que en lugar de pel ten púas, pinchos con esparadrapo. Individuos que non podes acariciar porque rascan. Coñezo esa clase de xente sombría que non cre no rato Pérez. Os seus soños son soños cumpridos. Abrigan no corazón tanto dogma que calquera palabra de afecto, se non pasa polo dogma, non será ben recibida. Por exemplo, ultrafeministas que non podes abrazar por ser varón. Comunistas que odian a calquera tipo de dereitas. Conservadores que escoitan a palabra socialista e cospen sobre ela. Pero eu sei que hai xente boa en todas partes. Miren, sendo el militante de esquerdas, deixou de falar cun amigo de toda a vida que votaba Pepé. Despois, cando deixou de militar no partido de esquerdas, chamáronlle traidor. Encontráronse os amigos que non se falaban unha noite calquera. Había tempo que non cruzaban a mirada. Un dixo que. O outro contestou que pasa. Nada. Despois, sen sabelo, apuntou unha lágrima miúda no rostro do máis sentimental. O outro pediu unha copa e contoulle o último chiste, como se non existisen tantos anos de silencio. Os amigos distínguense por iso. Non importa o tempo que leven sen falarse, cruzarse, mirarse. Os amigos sempre están aí. Contas con eles aínda que eles parezan non contar. Cando tes un problema tes que acudir ao amigo. Que talvez non pense coma ti, non milite no teu partido, non aplauda os dogmas que ti aplaudes. Os dogmas non son eternos e os amigos si. Por tal motivo eu renego dos dogmas, e de todas as bandeiras... agás a bandeira do corazón. Ou da fraternidade. Creo na bondade de moita xente, aínda que sei que hai xente que non é boa: ten púas, pinchos con esparadrapo. Creo aínda os contos de fadas. E cando o rato Pérez deixa un regalo na mesiña de noite dos nenos, debemos revolver a casa para encontrar a Pérez. Algún día aparecerá. Ou non. Os soños máis fermosos, podo asegurar, son os que nunca se cumpren.

Xosé Carlos Caneiro
La Voz de Galicia. DE BAR EN BAR

"Compañeros, compañeros....

...hasta aquí ya hemos llegado,
atrás dejamos la noche
con la violencia y el miedo.
Vamos ahora compañeros,
a defender lo alcanzado,
a seguir hacia adelante,
la lucha no ha terminado."


josé antonio LabordetA (marzo 1935/septiembre 2010)

¡120 AÑOS DE AGATHA CHRISTIE!




Nacida el 15 de Septiembre de 1890 en Torquay
(Inglaterra) es una de las escritoras más leidas del mundo,solo la Biblia le
supera en número de ejemplares leidos.

Angelitos

A los niños los carga el diablo. Lo mismo se encaraman a un árbol y se tiran de morros para probar la resistencia del empedrado que revientan de un balonazo la porcelana de Limoges de la abuelita. Las criaturas vienen así de fábrica, con las trastadas como equipamiento de serie. Vale. El problema son los extras. O sea, cuando al diablo se le va la mano y carga a la chavalada no con balines o munición de fogueo, sino con ojivas nucleares. Ha pasado en Cea, donde el pan es arte. Allí la Guardia Civil acaba de echar el guante a cinco elementos (dos de 18 años y tres menores) acusados de unas fechorías que parecen extraídas del guión de El Vaquilla o de uno de esos videojuegos en los que cosechas bonus por atropellar ancianitas. Sucedió un fin de semana de agosto. Primero los cinco mozos se plantaron en un bar del pueblo (lo más parecido a una ludoteca), birlaron el coche de un lugareño y enfilaron la carretera hacia el colegio público. Después de reventar lo que encontraban a su paso, prendieron fuego al edificio y se llevaron puestos cinco ordenadores. Y, como ya era algo tarde, a casita, a dormir, que al día siguiente tocaba piscina y paseo por el campo. Los muchachos pasaron por la piscina municipal, sí, pero no para aliviar las hormonas con un poco de natación, sino para arrasar los vestuarios con un toque Terminator muy logrado. Luego, para culminar la hazaña, subieron a un monte, quemaron el coche robado y, ya metidos en faena, provocaron un incendio forestal. Qué menos. Claro que, a lo mejor, resulta que todo esto son chorradas y, en el fondo, lo que pasa es que son unos angelitos y la culpa es de los profes (o de la sociedad), que les tienen manía. Al tiempo.
Luís Pousa
La Voz de Galicia. FARRAPOS DE GAITA

Que estudien ellos

Hace más de cincuenta años que España recibió su último Nobel científico: el de Severo Ochoa, que durante más de tres décadas fue ciudadano estadounidense. A principios del siglo pasado, Santiago Ramón y Cajal fue galardonado también con tan alta distinción. Ambos conforman la nómina española de eminencias científicas distinguidas con el Nobel. Por supuesto, no tenemos ningún premio de Economía ni de Física ni de Química. Nuestras universidades no están entre las cien primeras del mundo. Nuestros resultados en niveles de lectura, conocimiento e investigación resultan ridículos: a los informes objetivos realizados por diversas instituciones me remito. Pero somos campeones de Europa y del mundo de fútbol y baloncesto; tenemos a Nadal, Gasol, Alonso y Contador. Tenemos, también, el hartazgo de escuchar que estos son paradigmas para la juventud. No lo pondré en duda. Son magníficos ciudadanos, pero desearía que alguna vez nuestros modelos fuesen los hombres y mujeres que, abnegados y renunciando al oropel social, se dedican al estudio, la creación, la ciencia, la cultura. Apenas los citamos en las crónicas de actualidad. España parece consagrada al deporte (profesional) y ha dado la espalda al saber verdadero: ese que marca el progreso de las civilizaciones más que una pelota. Desde el histrionismo unamuniano no ha cambiado nada. «Que inventen ellos», decía don Miguel. A nosotros nos queda la algazara de levantar copas y brindar por la bonhomía de nuestros deportistas. ¿Estudiar? Para qué. Deportista profesional, muchacho. Estudiar, en España, es perder tu tiempo.
Xosé Carlos Caneiro
La Voz de Galicia. EL EQUILIBRISTA

Resignación

Resignarse é perder eternamente. Detesto esa palabra. Detesto baixar os brazos, calar a voz, ir detrás da manda dos correctos demagogos. O verbo ser esvaece na néboa dos días. Hai outros con máis gloria nestes malos tempos: ter, estar, aparecer, aparentar. Non te resignes. As dúas Españas son unha soa. Galicia é un diluvio que nos inunda, afoga... e que nos salva. A música enlatada que escoitas no deserto da noite é un disparo na alma. Non te resignes. A política converteuse nunha cacería (uns perseguen, acurralan, aos outros) e o cidadán deixou de importar. Cámbianse votos por favores, presupostos por competencias, leis por estatutos. Non te resignes. O real perdeu relevancia e vivimos nunha nube de Twitteres e Facebooks («No habrá una sola cosa que no sea una nube», escribiu o mestre Borges). Vivimos, digo, nunha burbulla inconsistente onde os abrazos son fotografías dunha páxina web; os amores, exercicios onanistas diante dunha pantalla; os amigos, letras que se cruzan vía Internet. Vivimos atrapados polas sombras que hai máis de dous mil anos debuxou Platón nunha caverna. Vivimos sen vivir, desvividos. Non te resignes. Botamos de menos o que nunca tivemos. Desexamos fortunas, divisas, dividendos, e ignoramos a pel suave e os ollos luminosos e a dozura dun quérote pronunciado entre as sabas do amencer. Buscamos e non sabemos en realidade que é o que buscamos. Escoitamos noticias a todas horas, pero ignoramos que hai detrás de cada titular. Louvamos o espírito crítico, pero se as críticas non coinciden co sentir da maioría somos vituperados. Non te resignes. Amamos a verdade, pero consentimos gobernantes que menten e enganan e burlan. Tamén proclamamos amor á democracia e á liberdade, pero desprezamos aos que non opinan igual. Admiramos a Cervantes e Mozart, pero enriquecemos a Dan Brown. Non te resignes. Resignarse é perder eternamente.
Xosé Carlos Caneiro
La Voz de Galicia. DE BAR EN BAR

Pobres profes

No me gustaría nada ser profesor y recibir dentro de unos días a la pandilla de adolescentes malcriados que les enviamos desde las casas, para no tenerlos más delante. Chicos y chicas a los que los padres jamás les decimos que no. Hedonistas informáticos que tienen como dioses unos cascos con los que sólo oyen ruido. Cascos que, además, les sirven para no tener que escuchar nada de lo que les dicen en su casa. Adolescentes sin normas, que solo buscan recibir y jamás se plantean dar. Como en todo, hay excepciones, pero la montaña de frases que llevo escuchadas a madres desesperadas no aportan mucho optimismo. Madres que dicen que su hijo no recoge nada, que no limpia nada, que no ayuda nada y que, en ocasiones, mira con unos ojos que recuerdan al chaval de la catana. Madres, por cierto, que lograron que sus hijos fuesen así porque cuando eran más pequeños ellas mismas le decían: «Ay, pobrecito, cómo va a fregar los cacharros. Ay, pero si es un niño. Cómo va a hacer las camas». Hijos que solo son puntuales para recibir la paga. ¿Paga por qué? ¿Por ser hijo? Una paga que, por supuesto, les parece cutre. Chavales, en general, reñidos con el sudor y con el esfuerzo. Chavales con un nivel de tolerancia a la frustración bajo cero, acostumbrados a tener todo y ya. Chavales tan difíciles de motivar como un semáforo. Este ejército de descontrolados llega rabioso a las aulas. Lo dicho, pobres profes.
César Casal
La Voz de Galicia. CORAZONADAS.

Afortunados

Os que saben que cando unha porta bate no noso nariz, pechándose, hai outra que agarda para ser aberta. Os que miran o ceo e sempre ven estrelas. Os que non buscan os tres pés do gato. Os que teñen a quen coidar, os que son coidados. Os que respiran herba e lavanda en lugar de fume e asfalto. Os que respiran fume e asfalto porque non queren respirar herba e lavanda. Os que aman, os amados. Os que soñan a diario un mundo mellor e non o proclaman, como algúns políticos, mitin por mitin. Os inocentes, inxenuos, sinxelos, transparentes, limpos. Os disciplinados e entregados a un labor: porque o tempo pon no seu lugar a todo o mundo. Os que resisten: porque o mestre Cela dicía que ao final acaban gañando. Os que repudian aos sátrapas e intolerantes e sectarios e antidemócratas. Os que non teñen cartas ocultas debaixo da manga da camisa. Os que recitan versos que se poidan entender: porque houbo un tempo, especialmente neste país, en que a poesía resultaba hermética e inintelixible. Os que nunca se derrotan e saben que a felicidade tamén é iso: ir de derrota en derrota e ser capaz de levantarse: o éxito é perder mil veces e non desesperarse. Os inmunes á tristeza e á desolación. Os que cren na amizade máis que na cor das bandeiras (que non deixan de ser trapos). Os que amosan sorrisos, a pesar de que a procesión vai por dentro. Os que non saben odiar e esqueceron a palabra rancor. Os que perseguen un soño... aínda que saiban que nunca poderán encontralo. Os que saben abrazar. Os que miran aos ollos cando falan. Os que cren que as mellores armas son as palabras. Os que non se deixan enganar polo aparente. Os que non contemplan o pasado, nin o futuro, porque saben que o importante reside no presente. Os que len cada martes esta columna e deixan voar, en cada liña, bolboretas. Os ilusionados e románticos e inxenuos. Afortunados. Afortunados. Afortunados.
Xosé Carlos Caneiro
La Voz de Galicia. DE BAR EN BAR.

Bruce Springsteen The Ghost of Tom Joad live in Studio


¡Otro 11 de septiembre en nuestras vidas!.. y en homenaje a las numerosas víctimas del mayor atentado terrorista en la historia de los Estados Unidos, hago referencia a uno de sus ilustres escritores y Premio Nobel de Literatura de 1962 ; John Steinbeck.
Sería bueno en estos tiempos de crisis releer una de sus obras más importantes titulada "Las Uvas de la Ira", ya que está basada en la fuerte crisis económica de los años 30, tras el desplome económico del 29.
"Por el grosor del polvo en los libros de una biblioteca pública puede medirse la cultura de un pueblo"
John Steinbeck
Quiero recordar también a otro gran artista norteamericano como es Bruce Springsteen (¿os suena?).
Springsteen dedicó uno de sus temas al protagonista de la novela de Steinbeck llamado Tom Joad.