Resignación

Resignarse é perder eternamente. Detesto esa palabra. Detesto baixar os brazos, calar a voz, ir detrás da manda dos correctos demagogos. O verbo ser esvaece na néboa dos días. Hai outros con máis gloria nestes malos tempos: ter, estar, aparecer, aparentar. Non te resignes. As dúas Españas son unha soa. Galicia é un diluvio que nos inunda, afoga... e que nos salva. A música enlatada que escoitas no deserto da noite é un disparo na alma. Non te resignes. A política converteuse nunha cacería (uns perseguen, acurralan, aos outros) e o cidadán deixou de importar. Cámbianse votos por favores, presupostos por competencias, leis por estatutos. Non te resignes. O real perdeu relevancia e vivimos nunha nube de Twitteres e Facebooks («No habrá una sola cosa que no sea una nube», escribiu o mestre Borges). Vivimos, digo, nunha burbulla inconsistente onde os abrazos son fotografías dunha páxina web; os amores, exercicios onanistas diante dunha pantalla; os amigos, letras que se cruzan vía Internet. Vivimos atrapados polas sombras que hai máis de dous mil anos debuxou Platón nunha caverna. Vivimos sen vivir, desvividos. Non te resignes. Botamos de menos o que nunca tivemos. Desexamos fortunas, divisas, dividendos, e ignoramos a pel suave e os ollos luminosos e a dozura dun quérote pronunciado entre as sabas do amencer. Buscamos e non sabemos en realidade que é o que buscamos. Escoitamos noticias a todas horas, pero ignoramos que hai detrás de cada titular. Louvamos o espírito crítico, pero se as críticas non coinciden co sentir da maioría somos vituperados. Non te resignes. Amamos a verdade, pero consentimos gobernantes que menten e enganan e burlan. Tamén proclamamos amor á democracia e á liberdade, pero desprezamos aos que non opinan igual. Admiramos a Cervantes e Mozart, pero enriquecemos a Dan Brown. Non te resignes. Resignarse é perder eternamente.
Xosé Carlos Caneiro
La Voz de Galicia. DE BAR EN BAR