Perdemos as palabras como se perden as cruentas batallas: a golpes. Perdemos as palabras en medio das pantallas, e contra as pantallas, que converten o mundo nun lugar non apto para seres sensibles. Pisoteadas as palabras, maltratadas, humilladas. O dano que están a facerlle algúns programas televisivos de casquería barata a este país vai máis alá do sospeitado por sociólogos, moralistas, individuos que diagnostican a nosa desesperanza. Non podemos consentir un día máis esta afrenta: mortificados. Xa non queda tenrura nas pantallas, só a languidez do pensamento débil, a falta de cultura, a banalidade insultante, a memez e a simpleza. Gustaríame escribir unha contraportada sinalando, con nomes e apelidos, aos culpables deste estado cultural decrépito que habitamos. En Finlandia, en Suecia ou en Canadá sería impensable que estes seres que se separan e reconcilian tiveran un minuto de televisión privada en directo. Impensable que os vociferantes e maleducados ocupasen un segundo das vidas dos finlandeses e canadenses. Inaudito que a palabra fose destruída coa aquiescencia do Goberno, que tanto fala de Educación, de I+D+i, de investimentos multimillonarios. ¿Educados? Conéctense cos programas de Cantizano e Jorge Javier, de Jordi con noria sabatina, os da tarde en Cuatro e La Sexta, que son canles -presumen- do progreso e da progresía. Mataron a palabra. Asasinárona en nome das audiencias e da liberdade de expresión, como se expresarse con audiencia fose sinónimo de ordinariez. A palabra deixou de ter valor. Os políticos acoden incluso a falar con Jordi en nome das audiencias. ¿Como é posible que España caese tan baixo, tan humillada, tan cuatrera? Perdemos o valor da palabra, do diálogo plácido e a dignidade intelectual. Só queda o desdén e a degradación. «Si he perdido la vida, el tiempo... me queda la palabra.» (Blas de Otero). Pobre Blas. Pobre.
Xosé Carlos Caneiro
DE BAR EN BAR. La Voz de Galicia